Door warmte besloot in de Friuli

Overal slakken, van die grote bruine! Op het binnendoek van het tentzeil, het grondzeil, in de voortent en zelfs in mijn proviandtas. Gelukkig konden ze bij de eetwaar niet bij komen, maar de beestjes heb ik eerst overal uit moeten halen. Kunnen zij het helpen dat ze een bestaan als slak hebben... Dan regen tijdens het ontbijt, snel alles naar binnen getrokken en etend wachtend tot het over is. Ook mijn was, deels droog geworden, kon ik naar binnen krijgen; dat moet vanavond bij aankomst maar verder drogen.
Als het droog is vertrek, na eerst nog een cappucinno genoten te hebben. Al gauw zit ik op mijn route en via Peonis kom ik in Cornino, de plaats waar ik naar links moet afslaan richting Slovenie. Dan gaat het mis.. Ik sla te vroeg af en peddel een eind door over een mooi weggetje. Maar er gebeuren niet wat ik verwacht en begin te twijfelen, vragen dus maar. Helemaal verkeerd, ik moet terug, naar Maniago om op mijn route te komen. Maar waar is die? Dan herinner ik mij dat we dat traject niet in mijn GPS hebben gestopt, het betekent: slechts het boekje raadplegen. Weliswaar kost dat even tijd, maar het gaat. Via Pers kom ik in Colleredo di Mt. Albano en houd Tricesimo aan. Ik scheer over de vlakke, soms wat glooiende weg door het variabele landschap met op de achtergrond de bergen. Akkerbouw, tuinbouw en wijnbouw wisselen elkaar af en de dorpjes ademen ook de landelijke rust waar men voor elkaar nog tijd heeft. Veel ontmoetingsplaatsen dus, barretjes, pizzeria's en eenvoudige restaurants. In Ara Grande, bij Tricesimo, kan ik de verleiding niet weerstaan om aanvullend op mij tekort van gisteren een rosbief te bestellen. Met een grote bak rauwe groentes en gebakken aardappelen. De olijfolie maakte de salade tot een waar genot. Soms moet je op je gevoel werken en dat kan best goed uitpakken: alles is opgegaan! Zo kan ik er weer tegen, in een supertempo tussen de 25 en 30 km per uur knal ik naar Cividale del Friulu. Bijna.. Want vlak er voor moet ik uit de zon merk ik, even een cola er bij. Dan wijzig ik mijn plan. Ik wil niet zo laat aankomen door mijn aanvankelijk plan door te zetten. Ik stop gewoon in die plaats, waar gen camping is en neem een hotelletje. Als ik dan binnenrijd zie ik mijn hotel al: Hotel Roma. Meteen lekker geducht en de stad in voor wat kleine, noodzakelijk aanloopjes. En natuurlijk tegelijk de stad zelf bekeken. Het is heeft zo zijn eigen geschiedenis. Dat is al te zien aan een groot standbeeld Julius Ceasar, aan de talrijke steegjes die herinneren aan de Longobarden. Of aan de heerschappij van Venetië, waarvan met name de vestingwerken en bouwstijlen van huizen herinneren. Maar op een gegeven moment denk ik: waarom doe ik niet als de Italianen doen? Gewoon een lekker terrasje pakken, met een glas wijn er bij. En mensje kijken.. Nou daar loopt wat rond hoor!
Plotsklaps besef ik dat ik al aardig naar het einde ga van mijn trip. Morgen zou ik in Triest kunnen zijn en dus moet ik nu al nadenken hoe ik Istrie ga doen. Maar dat horen jullie nog wel.