Einddoel bereikt in de dogen stad Venetië

Vanmorgen in alle vroegte er uit, spullen inpakken, fiets uit de box halen en de bepakking er aan hangen. Nog even van het uiterst goed verzorgd ontbijt genoten, ja het personeel van Hotel Mauro doe er alles aan om het naar je zin te maken. En natuurlijk was ik geen gewone gast, ik was helemaal met de fiets gekomen - en dat wist iedereen - gezien het respect wat ik telkenmale mocht horen.
Vlak voor de deur lag de catamaran, wel 200 mensen stonden al te wachten. Zij waren speciaal uit de omringende vakantieoorden gekomen om een dagje in Venetië te passagieren. Ik was de enige fietser en mijn fiets werd op het achterdoek gehesen, zonder bepakking; die moest ik zelf brengen, maar ik Hergé alle hulp. Eindelijk zet de boot zich in beweging. En al gauw gaat het op volle snelheid. Tjonge, wat gaat dat ding hard, een kolkende slipstream achterlatend en daarboven waterdamp. Zo gaat het uren achtereen. Ondertussen vermaken de passagiers zich met de bar, de verkoop van plattegronden van Venetië, wordt er het een en ander verteld over die gekke stad. Enzovoorts. Daarbij gaan de passagiers van het ene naar het andere dek. Dan Venetië in het vizier. Al heel vroeg draaien de motoren langzamer. Het schip moet ook langs de vele eilandjes en niet te vergeten de vele bootjes die het tegemoet varen, dan meert het schip aan op dat stadsdeel waar iedereen voor komt, vlak bij San Marco en andere gebouwen, die welhaast verzopen lijken.
Met mijn fiets kan ik nergens komen. Het duurde even voor ik het door had, maar die heb ik ergens geparkeerd aan de rand van al dat historisch schoons, dat onder Unicelf als beschermd gebied wordt aangemerkt. En terecht!
Er zijn zovele bijzondere gebouwen en er is zoveel moois te zien, zodat ik me op een gegeven moment heb beperkt in het maken van shots. Maar dat niet alleen: de geweldige mensenrassen die door de straten, steegjes in dit labyrint van doorgangen zich langzaam beweegt, vergt ook het een en ander. Dat maakte dat ik dacht: en nu wegwezen! Dat ging trouwens nog moeizaam, want straatnamen zijn er niet in deze stad. Je gaat van plaza naar plaza, van calle naar calle. Hoewel de belangrijkste toeristische trekpleisters, de San Marco en de Rialto, zijn aangegeven uit alle hoeken van de stad.
Dan ben ik bij mijn fiets, dank zij een behulpzame politieagent, die de beschrijving van mijn fietsstalling herkende. Even een ijsje en dan op pad naar mijn Hotel Venice Resort, vlakbij vliegveld Marco Polo. Zonder noemenswaardigheden bereik ik dit al gauw. Het is een ongezellig hotel, niet verwonderlijk vanwege de onvriendelijke baas, die geen enkele feeling heeft met fietsers die hier na hun lange trip neerstrijken. Hij denk slechts in geld termen. Maar goed, ik heb een kamer, Italiaanse prijs minus korting op een dubble room, mijn fiets voor Soetens hoef ik niet te betalen - rekening zal Soetens straks wel aanbieden en ik word morgen tegen betaling naar het vliegveld gebracht.
Nu ga ik ergens anders iets drinken op de goede afloop.
Mor gen is er weer een dag en zal ik na een kort vluchtte van nog geen anderhalf uur landen in Düsseldorf om 16.00 uur. Van daar moet ik een Nederlands station zien te bereiken om dan de bus naar Haaksbergen te nemen. We zullen zien..

Het is natuurlijk ontzettend jammer, dat ik de foto' s niet kan opsturen. Maar dat probeer later allemaal goed te krijgen.