Siësta in het Sloveense Sezana
Door: Doge
Blijf op de hoogte en volg Harry
03 Juli 2014 | Slovenië, Sežana
Waarom fiets ik eigenlijk in de volle zon? Zie die Slovenen, die net als de Italianen en ook Spanjaarden hun siësta houden. Gelijk hebben ze. Daarom zit ik nu in een pizzeria in het Sloveense Sezana, een onooglijke plaats, dat duidelijk opgezet is in de communistische tijd.
Al snel was ik vertrokken uit Cividale. 35 Km moest ik overbruggen en toen stond ik in Goriza, een vreemde plaats. Het kent nauwelijks iets wat op een centrum lijkt. Wel mooie lanen met prachtige bomen. Het bestaat dan ook uit meerdere delen, voortgekomen uit de voortdurende strijd tussen Habsburgers, Duitsers, Italianen, Joegoslaven. Maar nu de grenzen open zijn groeien ze kennelijk weer naar elkaar toe..
Ook de route weer opgepikt. Gelijk stuurt die Benjaminse me direct na Goriza het bos in en de berg op bij Stara Gora. Een klein weggetje, dat uiteindelijk uitkomt in het niets: slechts een dichtgegroeid karrenspoor verraadt dat hier eens een weg is geweest. Steenslag en stijl omhoog, gaat dat wel goed? Het moet wel, zegt mijn GPS, er moet daar boven mij een weg lopen. Hoe zouden anders die bewoners van die aftandse boerderij naar de buitenwereld komen? Ik ga via de achterkant langs en warempel, daar ligt mijn weg! En een heel mooie! Die gaat over een bergkam, er liggen huizen aan, prachtig, met particuliere wijnbouw. Hier heerst rust. Echt rust. Verschillende keren stap ik af om het landschap te bewonderen. Maar ik moet verder, langs Vorgsko en Okroglica ga ik, drink een Sloveense cola, Cockta geheten, een soort cola gazeuse, vol suiker, goed voor mij. Zo kom ik golvend in Domberk. Maar het echte werk begint pas als ik omhoog moet naar Stanjel, een plaatsje hoog verheven boven het landschap. Er staat dan ook een kasteel.. Op die hoogte blijf ik fietsen en zo kom ik in Sezana. Daar dient zich de gelegenheid aan om dit schrijven. En om wat te rusten, te drinken en te eten. Want zo meteen ga ik naar het Italiaanse Opicina, z'on 10 km verderop. Kan ik morgen de tijd nemen voor Triest.
Al snel was ik vertrokken uit Cividale. 35 Km moest ik overbruggen en toen stond ik in Goriza, een vreemde plaats. Het kent nauwelijks iets wat op een centrum lijkt. Wel mooie lanen met prachtige bomen. Het bestaat dan ook uit meerdere delen, voortgekomen uit de voortdurende strijd tussen Habsburgers, Duitsers, Italianen, Joegoslaven. Maar nu de grenzen open zijn groeien ze kennelijk weer naar elkaar toe..
Ook de route weer opgepikt. Gelijk stuurt die Benjaminse me direct na Goriza het bos in en de berg op bij Stara Gora. Een klein weggetje, dat uiteindelijk uitkomt in het niets: slechts een dichtgegroeid karrenspoor verraadt dat hier eens een weg is geweest. Steenslag en stijl omhoog, gaat dat wel goed? Het moet wel, zegt mijn GPS, er moet daar boven mij een weg lopen. Hoe zouden anders die bewoners van die aftandse boerderij naar de buitenwereld komen? Ik ga via de achterkant langs en warempel, daar ligt mijn weg! En een heel mooie! Die gaat over een bergkam, er liggen huizen aan, prachtig, met particuliere wijnbouw. Hier heerst rust. Echt rust. Verschillende keren stap ik af om het landschap te bewonderen. Maar ik moet verder, langs Vorgsko en Okroglica ga ik, drink een Sloveense cola, Cockta geheten, een soort cola gazeuse, vol suiker, goed voor mij. Zo kom ik golvend in Domberk. Maar het echte werk begint pas als ik omhoog moet naar Stanjel, een plaatsje hoog verheven boven het landschap. Er staat dan ook een kasteel.. Op die hoogte blijf ik fietsen en zo kom ik in Sezana. Daar dient zich de gelegenheid aan om dit schrijven. En om wat te rusten, te drinken en te eten. Want zo meteen ga ik naar het Italiaanse Opicina, z'on 10 km verderop. Kan ik morgen de tijd nemen voor Triest.
-
03 Juli 2014 - 22:02
Harry Ten Vaarwerk:
Inmiddels ben ik op de camping. Natuurlijk eerst weer een afslag gemiste zodat ik al aardig op weg was naar Triest. Het fietspad was ook zo snel, bovendien de aanpalende achtertuinen van de villa's zo grandioos en sterk ruikend naar vooral oleander. Maar goed, ik terug, maak nog een noodtoestand in een onmogelijke bar die best leuk blijkt terzijde.
De camping was moeilijk te vinden en nog moeilijker te bereiken. Ik klampte een wielrenner aan, die mij in derde instantie helemaal bij de ingang bracht, Foto's gemaakt en adressen uitgewisseld.. Want z'on oude man helemaal uit Holland, die soepel berg op gaat, dat had bijboog nooit gezien. En het was een heel pittige, waaraan ook ik me gewonnen moest geven. Dan sta je bij de ingang en kijk je uit over Triest en de Adriatische Zee. De avondstond doet de hele stad schitteren. Het is een magnifiek panorama met op de achtergrond een paar zeeschepen. Goed, morgen daal ik er naar toe.
De foto's heb ik niet kunnen plaatsen, de server geeft aan da ik contact moet opnemen. Waarschijnlijk te veel imeerdere malen gedaan vanwege het trage internet.. -
04 Juli 2014 - 09:03
Jeannette:
Oh, wat moet dat super zijn daar! Je neemt me helemaal mee met jouw verhalen. Nu alleen nog maar dalen? Liefs Jeannette -
04 Juli 2014 - 09:32
Harry Ten Vaarwerk:
Nee, Jeannette. Ik heb besloten om de stad niet in te gaan om een heleboel redenen. De tijd, de stad uit klimmen naar 600 m. Over 19 km, De info die ik kreeg, het afraden, etc. Bovendien wil ik vandaag Porec halen. Daarna beslis ik verder. Groet, Harry.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
