Mezelf stukgereden naar Motovun

Nu pas een verslagje, ja niet overal kom ik op internet. Ook was het die dag een zware rit. Keek ik 's morgens nog uit over Triest, toch ben ik de stad niet ingedoken.want als je er in duikt is het mooie er af. Ook vroeg ik me af wat deze stad aan extra's te bieden had t.o.v. andere kustplaatsen aan de Adriatische Zee. Bovendien kom je bijna niet uit. Fietspaden zijn er niet, wie gaat er trouwens nou fietsen? Fietsers kent men daarom ook niet en men weet niet hoe met fietsers om te gaan. Zij worden weggedrukt naar de rand van de straat waar deze het slechts zijn onderhouden (als daar al sprake van is).
Daarom ging ik terug over Opicina naar Trebricianoen Padriciano, plaatsen waar ik gisteren ook al was. Nu kon ik het fietspad uit de stad vervolgen. Fietspad..? Keien en uitgereden kuilen waren het, hoewel later wat minder. Het is de Val Rosandro, een oude spoorweg, die geleidelijk steeds hoger gaat naar het Sloveense Koper. Het is voor Nederlandse begrippen geen fietspad, maar twee Italianen beweerden onafhankelijk van elkaar dat het de snelste weg is om naar en uit Triest te komen, Zo kom ik weer in Slovenië en slinger verder omhoog, samen met een Sloveense mountenbiker uit de buurt die er geen bezwaar in zag met mij op te fietsen. Tot Klanec, waar het pad ophoudt. Hij wijst me de weg, ik om in een gehucht, vraag even, kom aan de babbel, krijg een handvol peren mee en drink bovenaan de weg een cappucinno. De klim gaat verder.. Maar bij Petrinje zette ik de daling in, en wat voor een! dan denk je het gehad te hebben, maar onieuw moet ik klimmen. "Eerst wat eten, ik heb het nodig", denk ik. Dat is in Kubed in een pittoresque restaurant. Opvallend, helemaal geen enkel reclamebord! Op die hoogte blijf ik lange tijd fietsen. En opnieuw daal ik, gelukkig, want met de hitte er bij heeft het allemaal veel energie gekost. Een mooie vlakke weg, die geleidelijk oploopt. Dan een kasteel op een berg: moet ik daar helemaal heen? Het is Motovun, daar waar mijn camping moet zijn. Nu wordt het allerlaatste van mij gevergd: bergopwaarts in het kleinste verzet, drie kwartier lang stapvoets omhoog met een tempo van slechts 6 km per uur. Met de laatste bocht voor mij moest ik er af, opgebrand.. Nu lopen, duwen, omhoog. En dan, ja dan heb ik de camping voor het grijpen. Een superkleine camping, goed onderhouden en er is in het bijgebouw van alles aan drank te krijgen. Ook staat de TV aan: Duitsland tegen Colombia. Eerst afgekeken bij enkele flessen Lasko-bier, toen de tent opgezet, op keislag, maar mijn matras kan er goed tegen. Tegelijk kom ik ook een stel Duitse fietsers tegen uit de Harz, dat wat een leuke conversatie.Daarna viel ik als een blok om? Het is trouwens een raar plaatsje, kennelijk speelt zich veel af boven op de berg. Zelfs de toegang is afgesloten voor een te houden festival. Maar ik heb er niets van gemerkt