Het was me het dagje wel!

Gisteren, mijn verjaardag, was me het het dagje wel! Eerst moest ik natuurlijk even naar Oberwesel. Niet slechts omdat het zo'n leuk wijnstadje is, maar ook om meer te zien van de vele torens op de oude stadsmuren. Een mooi gezicht, met boven de stad een kasteel, de Schonburg. Tegenover het Rathuis heb ik maar meteen brood gekocht, koffie gedronken en mezelf verwend met 2 lekkere gebakjes omdat ik immers jarig ben.
Daarna ging het verder langs de Rijn, met links en rechts hellingen begroeid met druiven en bovenop vele kastelen OLS bij Kaub. Midden in de rivier ligt zowaar een eilandje met daarop een soort kerkje, dat een tolburcht blijkt te zijn. Langs Bacharach gaat het, leuk, maar er nog weinig te doen op maandagmorgen. Het zijn slechts lange afstandsfietsers die ik tegenkom (of inhaal), te zien aan de meegenomen bepakking. Dan kom ik in Bingen. Op een terras zit een fietser. Koffie dus. Ik ga bij hem zitten en kom aan de praat. Hij is een Zwitser op weg naar Rotterdam. We wisselen ervaringen uit en ik vertel hem over mijn thema-route over de Noordgrens van het Romeinse Rijk. Tot zelfs in Xanten waren ze gelegerd, de Romeinse legioenen, die bestonden uit allerlei gasten uit vele landen. Roemenen, Bulgaren etc., die meestal nooit meer terugkeerden. 'Die sind hier geblieben' , zegt de Zwitser, wijzend naar de Italiaanse Pizzeria, waar een slechts Italiaans sprekend meisje ons bedient. Die opmerking moet ik even vertellen aan haar baas, die goed Duits spreekt. 'Ja' , zegt hij, 'de Romeinen hadden een groot Rijk opgebouwd, waarvan in Bingen nog veel is te vinden. Hier hadden ze een grote vestiging. Hoe ze dat allemaal konden organiseren. Hoe dat zo ineen kon storten, want ze hadden het allemaal prima voor elkaar. Echter, het organisatieprincipe was achterhaald: de soldaten kochten zich vrij en vestigden zich vaak ter plekke. Dan wil men natuurlijk niet meer vechten. Dat doet me opmerken: wat zou er gebeuren als in ons bestel het principe van onze ordening niet meer werkt? Ik trakteer hem op een bier en we nemen beide nog een espresso, dan gaan we elk ons weegs.
Tegenover me ligt Rudesheim, het wijnstadje waar ik precies 50 jaar geleden ook al eens was. In de Drosselgasse, zo herinner ik mij. Dan kom ik weer de groep vrouwen tegen, die ik gisteren ook al ontmoette. Ze zijn aan het kersenplukken. Het zijn Italiaanse vrouwen, niet piep, maar erg sportief. Ze fietsen naar hun land, spreken slechts Italiaans. Een gezellig groepje van 9 personen, een van hen reikt mij een handvol kersen aan.
Over slecht geasfalteerde wegen/paden rijd ik via vele
volkstuintjes naar Mainz. Wip daar even de Aldi binnen en vervolg mijn weg naar het centrum via een grote wegomlegging. Daar ga ik de brug over en wil gelijk naar rechts...waar het fietspad plots ophoudt. Ik knijp in de remmen en kan een valpartij gelukkig voorkomen. Dan ben ik na een paar voetgangersbruggetjes op de camping. En pilsje heb ik wel verdiend en ik zet me aan tafel bij een Duitser, ook een fietser. Hij wil ook naar Rotterdam! We komen gezellig aan de babbel. Nog even de tent opzetten. Een vrouw vraagt me op de koffie, zij en haar man komen uit Zwijndrecht. Dan begint Duitsland - Portugal, maar ik moet nog eten. Dus de uitgestorven stad in, onder aan de brug een massa mensen kijkend naar een super groot scherm. Plots een gejuich, een echo galmt over de stad: goal voor Duitsland! Ook in de stad zijn de mensen aan schermen her en der gekluisterd. Als de wedstrijd is afgelopen, lopen duizenden door het centrum, vaak in het tenue van Der Mannschaft' en met vlaggen. Auto toeteren door de stad, voetbalgekte alom..