Een ongeluk en een reekalfje op de weg naar Zell

Vanmorgen vroeg begon het te regenen.O, mijn wasgoed, dacht ik meteen. Ik heb me maar weer omgedraaid, wat moet je anders. Waarschijnlijk is het een laaghangende wolk geweest, of een optrekkende, dat weet ik niet. Maar gelukkig keerde om half acht het tij, het werd droog en ik besloot uit mijn slaapzak te komen. Eerst naar het toilet, daarna aan het ontbijt, dan de mailing. En toen dat gedaan was, had het zonnetje mijn tent en de was reeds gedroogd! Opbreken dus en wegwezen.

Het ging over een fijne weg, de Tauernradweg, klimmen en dalen door een prachtige natuur. Vele bochten, slingerend met de rivier mee. Machtige vergezichten, imponerende bergen. Dan ineens een helicopter..en onderaan bengelt iets. Een tweede heli verschijnt. Even later op het fietspad staat een groep hulpverleners, ik kan ze net ontwijken. Dan links aan de wand hangen meer klimmers. Zou er een naar beneden gestort zijn? Nog onder de indruk trap ik verder, stop bij een bron ijskoud water, zo maar voor niks. Beide bidons vul ik en drink er meteen een half leeg. Een vrouw stopt er ook, om uit te rusten. Een praatje is gauw gemaakt en ik vertel haar wat ik heb gezien. "Warum klettern die Leute hoch die Berge hinein", vraag ik. "Ich verstehe es auch nicht", zegt ze. Tegelijk vult ze aan: "es ist die Zehnzucht". Dan denk ik: Waarom maak ik eigenlijk zo,n verre fietstocht?

Op een helling gaat een stel racefietsers me voorbij. Tja, dan reageert mijn instinct: Fietsen, er achter aan. En warempel, ik houd ze bij met mijn zware bepakking. Dan eensklaps stoppen ze voor mij: er ligt een jong reetje op het fietspad, het komt niet overeind. Zielig.. Het beestje is niet door een vos of zo gegrepen, maar het moet wel tegen een fietser zijn aangebots gezien de voorkant van het kopje. Hij, een Oostenrijker belt de Dierenambulance.
Verder ga ik op mijn fantastische tocht. Wat is alles toch "ganz nett", denk ik. De hele woeste natuur lijkt wel een parklandschap. Bovendien zijn de mensen uiterst vriendelijk. Graag wil men mij wel op de foto zetten, "Voor de familie", voeg er aan toe. Zo gaat het steeds verder. Saalfelden passer ik, eigenlijk blijf ik er te lang hangen. Want ik moet een bakker vinden en tenslotte moet ik brood kopen in de hyper Spar, een gigantische winkel, waar je niet kunt bedenken wat er niet te koop is.
Zell am See rijd ik door, maar dit overdadig toeristisch oord kan me niet bekoren, wegwezen. Slecht een enkele foto.. genoeg. Uiteindelijk beland ik in Bruck an der Groszglocnerstrasze op een hele mooie camping en nog niet eens zo duur. In het bijbehorende restaurant geniet ik van een fijne hap met veel (!) groente uit het buffet en een Weihenstefanweiszen. En ik heb gratis internet op een normale computer (waarop veel tekens zijn ingesteld op de Duitse taal). Het waren slechts 59 kilometers, maar pittige. Morgen ga ik opgewekt weer verder, ik zie wel..