Geen camping, maar een hotel in Arnoldstein

De hele nacht heeft het geregend, 's Morgens tegen vijven werd ik er wakker van, opgeschrikt door de afwezigheid van het monotone getik op de tent. Ik draai me nog maar een keer om, want ik kan om 8 uur met de Tsjechen mee eten. Dus pak ik het meeste al vast in en pak wat ik nodig heb voor het ontbijt. Natuurlijk ontbreken de paprika en de tomaten niet. Het oogt allemaal eenvoudig, zoals (deze ) Tsjechen zijn. Dan pak ik mijn spullen en ben klaar voor vertrek, bedank een paar mensen en neem van hen afscheid.
Via Mollbrucke ga ik naar Spittal an der Drau. In deze plaats tref ik een paar Nederlanders, die de Adriato doen, de route van Salzburg naar de Adriatische Zee. Nu doen ze hem tevens in omgekeerde richting. De Drau, een klein stroompje tot voor kort, is na de vele regen een woest kolkende rivier geworden. Het is een rustige route, makkelijk te fietsen nu ik de bergen verlaat. Met steeds het geruis van het water naast mij. Langs Frendorf gaat het, klimmetjes hebben geen betekenis meer. Ik kom bijna niemand tegen op dit lange pad, maar dan nader ik Villach. Net als Spittal is ook deze plaats erg mondain, er is niet iets bijzonders van te melden. Zal ik hier een camping opzoeken? En ik kijk naar mijn klokje.. Ja, ik kan nog door rijden naar een volgende camping, vlak voor de Italiaanse grens. Dus welgemoed trap ik verder. De weg wordt smal en eenzaam, daar is een man om te vragen of ik nog goed zit om een gewenste afslag te nemen. Dat blijkt wel het geval te zijn. We kopen aan de babbel en plots gaat hij in aardig goed Nederlands verder! Hij had jaren in Nederland gewoond en was getrouwd met een Nederlandse.. En voegt er weemoedig aan toe: "Leider ist sie gestorven..". Even later vraag ik naar de camping, die volgens mij hier toch ergens zijn moet. Een boer zegt dat ik in ieder geval al te ver ben doorgereden, ik moet dus terug. Zo gezegd zo gedaan, maar een camping vinden kan ik niet. Een andere boer weet evenmin van een camping, maar nieuwsgierig is hij wel naar mijn 'Fahrrad' ' en naar mijn reis helemaal uit Holland. Tot slot weet een Gasthoff-eigenaar te vertellen dat de camping al 15 jaar geleden is opgeheven. Wat nu? Hij belt voor mij naar een pension aan Italiaanse zijde, maar die blijkt vol te zijn. Hij weet het ook niet en zegt dat er vast aan Italiaanse kant wel een pension te vinden is. Daar ga ik dan maar naar toe, maar ik voel slap worden na al 90 km gereden te hebben.
Het is net alsof het zo moet zijn. Kk knijp in de remmen als ik een leuk hotelletje zie in het grensplaatsje Arnoldstein. Vanaf mijn fiets vraag ik aan een dienstdoende vrouw op het terras of ze nog een 'Ein Zimmer' voor mij heeft. 'Ja sicher', zegt ze ad rem en ik loop met aar mee. Ik heb zelfs de keuze uit een 'Doppelzimmer' en een ' Einzelzimmer'. Dat laatste staat me wel aan, het blijkt een 'Studentenzimmer' Te zijn. Wat kan een mens toch geluk hebben. Of moet ik denken: Och, er is altijd wel een oplossing?
Mijn bedje is al gespreid, de was is aan het drogen en een Wienerschnitzel à la Arnoldstein heb ik achter de kiezen als ik deze reportage maak. Welterusten!